Życie kampusu [2023-03-09]

W profesorskim gronie

— Redakcja

Troje naukowców z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu otrzymało nominacje profesorskie.

Na mocy postanowień prezydenta RP opublikowanych w Monitorze Polskim 1 marca 2023 r. (pozycja 241 i pozycja 242) do grona profesorów dołączyło troje naukowców z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu: prof. dr hab. Alicja Chruścińska z Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej, prof. dr hab. Małgorzata Jefimow z Wydziału Nauk Biologicznych i Weterynaryjnych oraz prof. dr hab. Zbigniew Karpus z Wydziału Nauk o Polityce i Bezpieczeństwie.

Prof. dr hab. Alicja Chruścińska jest absolwentką kierunku fizyka na UMK (1987). Stopień doktora nauk fizycznych uzyskała w roku 1994, a stopień doktora habilitowanego w 2011. Tematem habilitacji był "Wpływ sprzężenia pułapek na procesy optycznej stymulacji luminescencji". Pracę w Instytucie Fizyki UMK rozpoczęła w 1994 roku. Od 2004 roku kierowała Zespołem Datowania Luminescencyjnego, a aktualnie kieruje Katedrą Fizyki Stosowanej Instytutu Fizyki UMK. Prowadzi badania teoretyczne i eksperymentalne w dziedzinie fizyki ciała stałego skupione na zjawisku stymulowanej luminescencji, które znajduje szerokie zastosowanie w dozymetrii promieniowania jonizującego oraz określaniu wieku obiektów geologicznych i archeologicznych. Jest autorem i współautorem ponad 60 publikacji oraz 4 patentów. Uzyskała granty KBN, MNiSW, NCBR, NCN oraz NATO. Jest członkiem Rady Redakcyjnej czasopisma "Radiation Measurements". Dzięki osiągnięciom naukowym w dziedzinie dozymetrii luminescencyjnej znalazła się na liście Elsevier Women in Physics 2017.

Prof. dr hab. Małgorzata Jefimow w 1993 roku ukończyła studia magisterskie na kierunku biologia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMK (obecnie Wydział Nauk Biologicznych i Weterynaryjnych). Stopień doktora nauk biologicznych uzyskała w 1997 roku na podstawie rozprawy pt: "Wpływ antagonisty receptorów kappa opioidowych na termoregulację behawioralną hibernatorów i niehibernatorów a geneza hipotermii po noradrenalinie". W 2009 roku uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego w dziedzinie nauk biologicznych na podstawie osiągnięcia "Fotoperiodyczna regulacja wydajności fakultatywnej termogenezy bezdrżeniowej u chomiczka syberyjskiego (Phodopus sungorus) i chomika syryjskiego (Mesocricetus auratus)". Od 1997 roku jest zatrudniona w Katerze Fizjologii Zwierząt i Neurobiologii na Wydziale Nauk Biologicznych i Weterynaryjnych UMK. W latach 1997-1999 odbyła półtoraroczny staż naukowy w Nara Women's University w Japonii. Kilkukrotnie otrzymała nagrody Rektora UMK za osiągnięcia naukowe oraz nagrody za publikacje w wysoko punktowanych czasopismach naukowych. Była kierownikiem, wykonawcą lub opiekunem naukowym w 10 projektach finansowanych ze źródeł zewnętrznych oraz jest współautorką kilkudziesięciu publikacji naukowych. Jest też autorką monografii "Strategie adaptacyjne małych ssaków do zimy" (Wydawnictwo UMK) oraz podręcznika do biologii "Puls życia" dla klasy siódmej szkoły podstawowej (Wydawnictwo Nowa Era). Od 2016 roku jest wiceprzewodniczącą bydgoskiej Lokalnej Komisji ds. Doświadczeń na Zwierzętach. Jest też członkiem Komitetu Okręgowego Olimpiady Biologicznej w Toruniu. Głównym zagadnieniem badawczym, którym się zajmuje, jest ekofizjologia i termoregulacja małych ssaków, elastyczność fenotypowa procesów fizjologicznych, odrętwienia dobowe i sezonowe oraz wpływ zmian klimatycznych zachodzących w środowisku na fizjologię oraz polimorfizm zimowego fenotypu chomicznika dżungarskiego.

Prof. dr hab. Zbigniew Karpus po ukończeniu szkoły średniej w Bydgoszczy (Technikum Chemiczne – specjalność: remont maszyn i urządzeń przemysłu chemicznego) w 1974 r., bez egzaminu wstępnego, rozpoczął studia w Instytucie Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W toku studiów, w roku akademickim 1976/1977 r., otrzymał nagrodę Rektora UMK dla najlepszego studenta oraz dwie nagrody Sekretarza Naukowego Polskiej Akademii Nauk (w roku akademickim 1977/1978) za bardzo dobre wyniki w nauce. W 1978 r. obronił pracę magisterską poświęconą problematyce międzynarodowych stosunków politycznych w Europie w okresie międzywojennym XX wieku. W 1978 r. rozpoczął pracę jako asystent, a następnie starszy asystent w Instytucie Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1979 roku odbywał roczną służbę wojskową w ramach Szkolenia Oficerów Rezerwy, a po zakończeniu służby (w grudniu 1979 r.) został promowany na stopień oficerski – podporucznika. W tym samym czasie rozpoczął pracę badawczą poświęconą problematyce jeńców i internowanych z okresu I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Kilkuletnie badania zostały zwieńczone uzyskaniem stopnia doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy pt. "Jeńcy i internowani rosyjscy i ukraińscy na terenie Polski w latach 1918-1924" pisanej pod kierunkiem prof. dr. hab. Mieczysława Wojciechowskiego. W 1999 r. na podstawie pracy "Wschodni sojusznicy Polski w wojnie 1920 r. Oddziały wojskowe ukraińskie, rosyjskie, kozackie i białoruskie w Polsce w latach 1919-1920" uzyskał stopień doktora habilitowanego, a w 2000 r. objął stanowisko profesora nadzwyczajnego UMK. Prof. Zbigniew Karpus swoje życie zawodowe i pracę naukową od samego początku związał z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu. Opublikował łącznie ponad 250 publikacji naukowych i uczestniczył w ponad 160 konferencjach naukowych w kraju i za granicą. Wygłosił także 46 referaty na międzynarodowych konferencjach naukowych w: Ukrainie, Rosji, Białorusi, Litwie, Łotwie, Słowacji, Niemczech, Włoszech i Rumuni. Zainteresowania naukowe prof. Karpusa skupione są w kilku nurtach badawczych. Do najważniejszych należy problematyka historii politycznej Polski w okresie międzywojennym i po II wojnie światowej, stosunków Polski z jej wschodnimi sąsiadami w XX w., a także polityki narodowościowej II RP. Innym nurtem, któremu poświęcił wiele prac naukowych, jest historia Wojska Polskiego w XX wieku oraz dzieje regionu Pomorza i Kujaw w XX wieku. W toku pracy naukowej zdobył gruntowną wiedzę o polonikach oraz źródłach dokumentalnych z zasobu archiwów państwowych i wojskowych Rosji, Ukrainy, Białorusi, Szwajcarii, Czech, Łotwy i Litwy, dotyczących stosunków Polski z jej wschodnimi sąsiadami w XX wieku oraz losów Polaków przebywających w Rosji Sowieckiej w pierwszej połowie XX wieku.