Humanistyka i sztuka [2021-02-22]

Zmarł prof. dr hab. Wiesław Domasłowski

— Redakcja

19 lutego 2021 roku w wieku 94 lat zmarł prof. dr hab. Wiesław Domasłowski, chemik i konserwator zabytków specjalizujący się w konserwacji architektury i rzeźby, nauczyciel akademicki Wydziału Sztuk Pięknych, założyciel i kierownik Zakładu Konserwacji Elementów i Detali Architektonicznych, dyrektor Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa, prorektor UMK do spraw Nauki i Współpracy z Zagranicą.

Profesor Wiesław Domasłowski urodził się 3 czerwca 1926 roku w Warszawie. Studiował chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Tytuł magistra uzyskał w 1952 roku i wtedy podjął pracę w Katedrze Technologii i Technik Malarskich prowadzonej przez profesora Leonarda Torwirta na Wydziale Sztuk Pięknych w Toruniu. Od 1968 do 1969 był kierownikiem Katedry, a od 1969 do 1979 roku oraz w latach 1984-1987 roku pełnił funkcję dyrektora Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa na tym Wydziale. W latach 1978–1981 był prorektorem UMK do spraw Nauki i Współpracy z Zagranicą. Kierował Zakładem Konserwacji Elementów i Detali Architektonicznych od jego powstania w 1969 roku do roku 2000. W 1996 roku przeszedł na emeryturę, ale jeszcze przez 11 lat prowadził zajęcia dydaktyczne.

Działalność naukowa Profesora poświęcona była głównie zastosowaniu współczesnych polimerów do konserwacji zabytków, szczególnie tych z materiałów kamiennych, zapraw i ceramiki. Rozprawę doktorską obronił w 1964 roku. Trzy lata później uzyskał habilitację, w 1975 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1989 – profesorem zwyczajnym. Profesor dr hab. Wiesław Domasłowski wypromował ponad 150 magistrantów i 13 doktorantów. W swojej karierze wydał ponad 100 publikacji.

Był autorem wielu badań naukowych, ekspertyz i opinii z zakresu konserwacji zabytków kamiennych i architektury, w tym poświęconych konserwacji kamiennych kolosów na Wyspach Wielkanocnych, świątyń Hatszepsut w Egipcie i Angkor Wat w Kambodży. W Jego dorobku są m.in. prace konserwatorskie przy rekonstrukcji pilastrów kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu w Krakowie, konserwacja romańskiego portalu ołbińskiego w katedrze św. Marii Magdaleny we Wrocławiu i wystroju rzeźbiarskiego elewacji wrocławskiego ratusza. Wyniki swoich badań referował na wielu konferencjach w kraju i za granicą.

W latach 1968–1985 kierował Laboratorium Naukowo-Badawczym Konserwacji Kamienia i Szkła PP PKZ w Toruniu. Prowadził wykłady z konserwacji obiektów kamiennych na międzynarodowych kursach UNESCCO (Wenecja – 1977, 1979), a także na Fachhochschule w Kolonii (1989-1991).

Był członkiem stowarzyszeń międzynarodowych  m.in. UNESCO (od 1971), ICOMOS, i rad naukowych PP PKZ (1969-1994), a także rzeczoznawcą Ministra Kultury i Sztuki (1970-2000), prezesem Stowarzyszenia Dziedzictwo Torunia (2004).

Działalność naukowa Profesora została uhonorowana wieloma nagrodami państwowymi i uczelnianymi. Do najważniejszych zaliczyć należy: Krzyż Oficerski i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodę Prezydenta Miasta Torunia (2001), Medal Hereditas Saeculorum w konkursie Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego „Dziedzictwo Wieków” (2013), Nagrodę im. Profesora Jana Zachwatowicza (2014) i oraz Medal Honorowy Prezydenta Miasta Torunia "Thorunium” (2016).