Kultura [2021-12-03]

Filmowy sukces książki

— Redakcja

Książka Wydawnictwa Naukowego UMK otrzymała nagrodę im. Bolesława Michałka przyznawaną przez miesięcznik "Kino" dla najlepszej książki filmowej. "Przeczucie końca. Modernizm, późność i polskie kino" dr. Miłosza Stelmacha ukazała się w serii "Monografie Fundacji na rzecz Nauki Polskiej".

Nagroda im. Bolesława Michałka przyznawana jest od 1997 roku przez miesięcznik "Kino" dla najlepszej w roku polskiej książki traktującej o filmie, niebędącej pracą zbiorową. W jury nagrody im. Bolesława Michałka 2020/2021 zasiadali: dr Iwona Kurz (Uniwersytet Warszawski), Adriana Prodeus (miesięcznik "Kino"), prof. Wiesław Godzic (Uniwersytet SWPS), Tadeusz Sobolewski ("Gazeta Wyborcza"), dr Mateusz Werner ("Twórczość", Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Do Nagrody Michałka - poza nagrodzoną - były również nominowane książki "Ślad rzeczywistości. Polskie kino fabularne lat trzydziestych XX wieku" Adama Uryniaka (Wydawnictwo Naukowe Katedra, Gdańsk 2020) oraz "Film w literaturze XXI wieku" Anny Ślósarz (Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych "Universitas", Kraków 2021).

Książka opublikowana przez Wydawnictwo Naukowe UMK w tym roku nominowana była również do prestiżowej Nagrody im. Jana Długosza.

Książka "Przeczucie końca. Modernizm, późność i polskie kino" prezentuje wycinek powojennego kina autorskiego, rozumianego jako część bogatego kontynentu, którego jednym z najistotniejszych wymiarów był filmowy modernizm. Autor tropi kształtowanie się modernistycznego dyskursu, instytucji i poetyki zarówno w międzynarodowym, jak i lokalnym kontekście, a także kolejne przejawy i konsekwencje estetyczne oraz filozoficzne funkcjonowania tego paradygmatu w polskim kinie. Szczególny nacisk położony został na późną fazę modernizmu, której istnienie datuje się na lata siedemdziesiąte oraz (w mniejszym natężeniu) dekadę następną, a której czołowymi reprezentantami byli m.in. Andrzej Żuławski, Tadeusz Konwicki, Wojciech Jerzy Has, Grzegorz Królikiewicz czy Piotr Szulkin. Tego rodzaju "utransnarodowienie" polskiego kina pozwala spojrzeć na nie świeżym okiem, nawet jeśli przedmiotem jego zainteresowania są postaci, zjawiska czy dzieła pozornie dobrze znane.