Portal informacyjny
Życie kampusu
W profesorskim gronie
Na mocy ostatnich postanowień Prezydenta RP aż jedenaściorgu naukowcom z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu nadano tytuł profesora.
Trzy postanowienia Prezydenta RP, na mocy których pracownicy UMK otrzymali tytuł profesora, opublikowano 22 sierpnia w Monitorze Polskim.
Zgodnie z postanowieniem z 27 czerwca profesorami z nominacji prezydenckiej zostali prof. dr hab. Jacek Tylicki z Wydziału Sztuk Pięknych (w dyscyplinie nauk o sztuce) i prof. dr hab. Michał Zieliński z Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej (w dyscyplinie nauk fizycznych).
Prezydent RP nadał również tytuły profesora: prof. dr hab. Dorocie Michaluk z Wydziału Nauk Historycznych (w dyscyplinie historia), prof. dr hab. Barbarze Bojko z Wydziału Farmaceutycznego (w dyscyplinie nauk medycznych i nauk farmaceutycznych), prof. dr hab. Marcie Muszalik z Wydziału Nauk o Zdrowiu (w dyscyplinie nauk o zdrowiu) oraz prof. dr. hab. Tomaszowi Klimsiakowi z Wydziału Matematyki i Informatyki (w dyscyplinie matematyka). Postanowienie zostało podpisane 25 lipca 2024 r.
29 lipca do profesorskiego grona dołączyli także prof. dr hab. Małgorzata Grupa z Wydziału Nauk Historycznych (w dyscyplinie archeologia), prof. dr hab. Dorota Olszewska-Słonina z Wydziału Farmaceutycznego (w dyscyplinie biologia medyczna), prof. dr hab. Marcin Woźniak z Wydziału Lekarskiego (w dyscyplinie nauk medycznych), prof. dr hab. Tomasz Kakareko z Wydziału Nauk Biologicznych i Weterynaryjnych (w dyscyplinie nauk biologicznych) oraz prof. dr hab. Katarzyna Słabkowska z Wydziału Chemii (w dyscyplinie nauk chemicznych).
Prof. dr hab. Barbara Bojko – od 2001 roku jest diagnostą laboratoryjnym. Tytuł zawodowy otrzymała w Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach (obecnie jest to Śląski Uniwersytet Medyczny). Wtedy rozpoczęła także swoją karierę naukową, obejmując stanowisko asystenta na rodzimej uczelni. W 2005 roku obroniła z wyróżnieniem pracę doktorską i uzyskała stopień doktora nauk farmaceutycznych w zakresie farmacji, specjalność biochemia farmaceutyczna i awansowała na stanowisko adiunkta. W latach 2009-2011 odbyła staż podoktorski w Univeristy of Waterloo w Kanadzie, a po stażu objęła tam etat Research Associate. W 2014 roku otrzymała stopień doktora habilitowanego w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu w dyscyplinie nauk farmaceutycznych (spec. chemia analityczna) nadany jej przez Radę Wydziału Farmaceutycznego Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Od 2014 roku jest związana z Wydziałem Farmaceutycznym Collegium Medicum UMK, gdzie objęła funkcję kierownika Katedry Farmakodynamiki i Farmakologii Molekularnej.
Dorobek naukowy prof. Barbary Bojko obejmuje niemal 200 publikacji. Jest autorką sześciu rozdziałów w książkach. Jej prace naukowe były cytowane ponad 4600 razy (wg bazy Scopus), a indeks Hirscha wynosi 38. Dwukrotnie znalazła się w gronie 2 proc. najczęściej cytowanych naukowców na świecie (2022 i 2023). Była wykonawcą siedmiu oraz kierownikiem 15 projektów badawczych, z czego sześć pochodziło z funduszy zewnętrznych (NCN, NCBiR, NAWA, MON, European Joint Program on Rare Diseases). Jest współautorką patentu dotyczącego opracowania specjalistycznej sondy do analizy tkanek.
Prof. Bojko otrzymała szereg nagród i wyróżnień za wybitne osiągnięcia naukowe, w tym trzykrotnie Nagrodę Ministra Zdrowia RP. Ponaddwudziestokrotnie była członkiem komitetów naukowych i organizacyjnych konferencji krajowych i międzynarodowych. Jest członkiem oraz założycielem kilku towarzystw i organizacji naukowych. Kilkukrotnie uczestniczyła w zespołach oceniających wnioski o finansowanie badań oraz o przyznanie nagród naukowych, w tym dla German Research Foundation, Ghent University, Komitetu Chemii Analitycznej PAN oraz NCN. W 2022 roku została ekspertem Komisji Ewaluacji Nauki przy MNiSW w weryfikacji osiągnięć ewaluacyjnych i oceny wpływu działalności naukowej na funkcjonowanie społeczeństwa i gospodarki. Prof. Bojko jest także członkiem Rady Naukowej Centrum Doskonałości UMK "W kierunku medycyny spersonalizowanej", zespołu odpowiedzialnego za wdrożenie Strategii UMK na lata 2021-2026 w obszarze "Relacje" oraz była członkiem zespołu ds. reorganizacji obsługi grantów przy prorektorze ds. nauki UMK.
Jest promotorem dziewięciu doktoratów (w tym trzy obronione, każde z wyróżnieniem) oraz 26 prac magisterskich.
Prof. dr hab. Małgorzata Grupa – w 1982 roku ukończyła studia archeologiczne ze specjalnością konserwacja zabytków archeologicznych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W tym samym roku roku zorganizowała Pracownię Konserwacji Zabytków Archeologicznych w Instytucie Archeologii UMK, w której prowadzi działalność naukową, konserwatorską i dydaktyczną. Jeszcze jako pracownik naukowo-techniczny na podstawie rozprawy "Ubiór mieszczan toruńskich z XVI-XVIII wieku w świetle źródeł archeologicznych z krypt kościoła Wniebowstąpienia Najświętszej Marii Panny w Toruniu", przygotowanej pod kierunkiem prof. dr. hab. Andrzeja Koli, uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych na Wydziale Nauk Historycznych UMK w 2003 roku. Od 2006 roku kontynuowała pracę na stanowisku adiunkta. Stopień doktora habilitowanego uzyskała w 2013 roku na podstawie rozprawy "Wełniane tekstylia pospólstwa i plebsu gdańskiego (XIV-XVII w.) i ich konserwacja".
Uczestniczyła w licznych pracach archeologicznych podwodnych i naziemnych w Polsce i Europie. Specjalizuje się w konserwacji zabytków archeologicznych wykonanych z surowców organicznych: drewna, skóry, tkanin oraz poroża. Zajmowała się konserwacją zabytków wydobytych z dołów śmierci oficerów polskich zamordowanych przez NKWD w Charkowie, Miednoje, Katyniu i Kijowie, zabytków z obozów zagłady Żydów w Bełżcu, Oświęcimiu i Sobiborze, ubiorów grobowych wydobytych z krypt kościołów w Lubiniu, Gdańsku, Toruniu, Gniewie, Piasecznie, Byszewie, Szczuczynie, Końskowoli, Łukowie, Radzyniu Podlaskim, Pszczynie, Konotopie, Lublinie i Kazimierzu Biskupim. Za konserwację szat z Lublina otrzymała prestiżową nagrodę Unii Europejskiej – EUROPA NOSTRA 2002, a za konserwację obiektów wydobytych z dołów śmierci z 1940 – Srebrny Krzyż Zasługi i medale za aktywną współpracę z polskimi muzeami.
Jest autorką ponad 180 publikacji (autorskich i współautorskich) poświęconych zagadnieniom osadnictwa, kultury materialnej, szeroko pojętej kultury funeralnej średniowiecza i czasów nowożytnych oraz konserwacji zabytków archeologicznych. Jej ostatnia książka "Czas żupanów, czas czechmanów" to efekt ponadtrzydziestoletnich prac związanych m.in. z poznawaniem zagadnień kultury funeralnej czasów nowożytnych. Konfrontacja źródeł archeologicznych, pozyskanych przede wszystkim z krypt i grobów pod posadzką kościołów, z dostępną ikonografią oraz wcześniejszą literaturą, pozwoliła na wyodrębnienie i szczegółowy opis nieznanych dotychczas detali odzieży męskiej z terenów Rzeczypospolitej, a także weryfikację ich datowania. Prace konserwatorskie i rekonstrukcyjne przyczyniły się do odsłony nowych, unikatowych elementów stroju w postaci czechmanów, zwanych też często żupanami. Publikacja znacząco poszerza dotychczasową wiedzę o męskim ubiorze szlacheckim okresu sarmatyzmu, określanym jako tzw. strój polski.
Pozyskaną wiedzę stara się jak najrzetelniej przekazać młodym adeptom archeologii, którzy wkraczają w świat nauki. Czterokrotnie jej podopieczni uzyskali stypendia MNiSW za dorobek naukowy.
Prof. dr hab. Tomasz Kakareko – jest absolwentem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UMK, który ukończył w 1996 roku. W 2000 roku
obronił pracę doktorską pt. "Ekologia leszcza (Abramis brama L.) w Zbiorniku Włocławskim". W 2013 roku habilitował się na podstawie rozprawy pt. "Wpływ wybranych czynników na rozmieszczenie i preferencje siedliskowe babki łysej Neogobius gymnotrachelus (Kessler, 1857) i babki szczupłej Neogobius fluviatilis (Pallas, 1811), obcych gatunków ryb w Polsce". Jego zainteresowania naukowe dotyczą głównie ekologii zwierząt wodnych oraz inwazji biologicznych. Jest autorem lub współautorem ponad 60 publikacji, głównie artykułów opublikowanych w międzynarodowych czasopismach naukowych. Był kierownikiem pięciu grantów finansowanych przez Komitet Badań Naukowych, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Narodowe Centrum Nauki, brytyjskie towarzystwo naukowe The Fisheries Society of the British Isles. Pełnił rolę wykonawcy w ośmiu projektach, współpracował z badaczami z kilku ośrodków: z Polski, Węgier, Słowenii i Wielkiej Brytanii. W latach 2011-2013 był stypendystą akcji Marie Skłodowskiej-Curie, siódmego Ramowego Programu Unii Europejskiej w zakresie badań i rozwoju technologicznego, w ramach którego odbył staż naukowy w Bournemouth University w Wielkiej Brytanii. W latach 2014-2019 pełnił funkcję kierownika Zakładu Hydrobiologii Wydziału Biologii i Ochrony Środowiska UMK. Jest członkiem towarzystw naukowych (Polskiego Towarzystwa Hydrobiologicznego, The Fisheries Society of the British Isles) oraz redakcji czasopisma "Ecology of Freshwater Fish", John Wiley & Sons ltd.
Prof. dr hab. Tomasz Klimsiak – urodził się w 1982 roku w Bolesławcu. Jego kariera zawodowa związana jest z Wydziałem Matematyki i Informatyki UMK, gdzie w latach 2002-2007 studiował matematykę, a następnie kontynuował naukę na studiach doktoranckich. Stopień doktora nauk matematycznych uzyskał w 2011 roku na podstawie pracy pt. "Reprezentacja stochastyczna rozwiązań problemu z przeszkodą dla równań parabolicznych" napisanej pod kierunkiem prof. dr. hab. Andrzeja Rozkosza. W 2018 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy pt. "Metody probabilistyczne w półliniowych równaniach różniczkowych cząstkowych z operatorami Dirichleta i miarami borelowskimi". Od 2011 roku jest pracownikiem Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu na Wydziale Matematyki i Informatyki. Dotychczas kierował trzema projektami badawczymi finansowanymi przez NCN w ramach konkursów Sonata 4, Opus 13 i Opus 23. W 2016 r. otrzymał stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców na lata 2016-2019. W 2019 roku został laureatem Nagrody Premiera za osiągnięcia naukowe będące podstawą nadania stopnia doktora habilitowanego. Trzykrotnie wygrywał prestiżowe konkursy na stanowiska badawcze w Instytucie Matematycznym PAN w Warszawie.
Głównymi przedmiotami jego badań są stochastyczne równania różniczkowe, probabilistyczna teoria potencjału, równania całkowo-różniczkowe cząstkowe oraz – w mniejszym stopniu – matematyka finansowa.
Prof. dr hab. Dorota Michaluk – ukończyła studia magisterskie na kierunku historia w Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Po studiach pracowała w Ośrodku Historii Wojskowej w Muzeum Wojska w Białymstoku, a następnie podjęła studia doktoranckie na Wydziale Nauk Historycznych UMK. W 1999 roku obroniła rozprawę doktorską pt. "Ziemia mielnicka województwa podlaskiego w XVI-XVII wieku. Kształtowanie się terytorium i własność ziemska" przygotowaną pod opieką prof. dr. hab. Stanisława Alexandrowicza. W 2011 roku uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii Polski i krajów Europy Wschodniej w czasach nowożytnych i najnowszych na podstawie dorobku naukowego i monografii pt. "Białoruska Republika Ludowa. U podstaw białoruskiej państwowości 1918‒1920" (Toruń 2010) omawiającej próbę utworzenia niepodległego państwa białoruskiego po I wojnie światowej.
Od 1999 roku jest zatrudniona na UMK. Początkowo pracowała w Instytucie Historii i Archiwistyki, a następnie w Instytucie Stosunków Międzynarodowych, który wszedł później w skład Wydziału Politologii i Studiów Międzynarodowych. Od jesieni 2019 roku ponownie jest pracownikiem Instytutu Historii i Archiwistyki na Wydziale Nauk Historycznych.
Publikacje prof. Michaluk dotyczą historii politycznej i społecznej Europy Wschodniej (przede wszystkim Białorusi i Litwy w XIX‒XX wieku) oraz dziejów Podlasia w czasach nowożytnych. Interesują ją szczególnie przemiany i procesy narodowościowe, formowanie się państwowości w XX wieku, historia dyplomacji, społeczne aspekty wojen, historia i współczesne problemy pogranicza polsko-białoruskiego i polsko-litewskiego. Jest autorką książek na temat rozwoju przestrzennego i lokacji miast podlaskich (Bielska Podlaskiego, Narwi, Narewki, Mielnika) oraz własności ziemskiej i osadnictwa na Podlasiu w XVI‒XVII wieku, a także współautorką (wraz z Tomaszem Błaszczakiem i Iryną Matiash) biografii Iwana Kraskowskiego, tworzącego m.in. podstawy służby dyplomatycznej Ukraińskiej Republiki Ludowej i organizatora szkolnictwa białoruskiego na Łotwie w okresie międzywojennym.
Wielokrotnie aktywnie uczestniczyła w zagranicznych konferencjach, seminariach naukowych i odczytach. Była stypendystką Fundacji Lanckorońskich, Uniwersytetu Oksfordzkiego, Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, Bawarskiej Kancelarii Państwowej oraz programów stypendialnych finansowanych przez Rektora UMK. Przebywała na stażach i pobytach naukowych w Wilnie, Londynie, Oksfordzie, Rzymie, Oldenburgu, Würzburgu, Berlinie, Kijowie, Mińsku, Grodnie, Tbilisi, Moskwie, Petersburgu, Paryżu, Kownie, Daugavpils. Była wykonawcą i kierownikiem projektów badawczych finansowanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Komitet Badań Naukowych, Ministerstwo Edukacji i Nauki. Jako wykładowca uczestniczyła w Szkole Letniej Studiów Białoruskich organizowanej przez Białoruskie Towarzystwo Historyczne (Białystok) i Center for Belarusian Studies at Southwestern College of Kansas University (USA), a także w Międzynarodowej Naukowej Szkole Letniej organizowanej przez Uniwersytet w Daugavpils (Łotwa).
Od 2013 roku jest członkiem jury konkursu w dyscyplinie historia organizowanego przez Międzynarodowy Kongres Studiów Białoruskich, a także członkiem Rady Naukowej Białoruskiej Biblioteki ‒ Muzeum im. Franciszka Skaryny w Londynie. Pracowała jako międzynarodowy ekspert na zlecenie Rady Naukowej Litwy oraz Higher Education Monitoring and Analysis Centre w Republice Litewskiej.
Jest członkiem Kolegium Redakcyjnego czasopisma "Міжнародні звязки України: наукові пошуки і знахідки" ("Międzynarodowe związki Ukrainy: naukowe poszukiwania i odkrycia") wydawanego przez Instytut Historii Ukrainy Narodowej Akademii Nauk Ukrainy, a także członkiem Rady Naukowej czasopisma "Беларускі Гістарычны Агляд" ("Białoruski Przegląd Historyczny") wydawanego przez Centrum Studiów Białoruskich przy Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego. Pracowała w redakcjach czasopism naukowych: "Zeszyt Muzeum Wojska w Białymstoku" i "Białoruskie Zeszyty Historyczne" (jako członek redakcji i zastępca redaktora naczelnego). Wchodzi w skład Rady Naukowej serii wydawniczych: "Szlachta i ziemiaństwo na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej" i "Lokacje miast podlaskich". Od 2015 roku jest kierownikiem międzynarodowej konferencji naukowej corocznie organizowanej przez Muzeum Rolnictwa im. ks. Krzysztofa Kluka w Ciechanowcu przy współpracy Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego, Instytutu Historii Litwy, Instytutu Historii Litwy (Wilno), Archiwum Głównego Akt Dawnych, Polskiej Misji Historycznej UMK w Würzburgu oraz Katedry Historii Wojskowej Instytutu Historii i Archiwistyki UMK. Należy do Polskiego Towarzystwa Historycznego, Towarzystwa Naukowego w Toruniu, Białoruskiego Towarzystwa Historycznego (Polska) i Naukowego Towarzystwa Historii Dyplomacji i Stosunków Międzynarodowych (Ukraina).
Prof. dr hab. Marta Muszalik – jest absolwentką Wydziału Pielęgniarstwa Akademii Medycznej w Poznaniu, gdzie w 1990 roku uzyskała tytuł magistra pielęgniarstwa. Stopień doktora nauk medycznych otrzymała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Bydgoszczy, na podstawie rozprawy pt. "Badania problemów alkoholizmu i nikotynizmu wśród młodzieży szkolnej miasta Włocławka" przygotowanej pod kierunkiem prof. Zbigniewa Bartuziego w 2004 roku. Stopień doktora habilitowanego nauk o zdrowiu uzyskała w 2016 roku na podstawie monotematycznego cyklu publikacji pod wspólnym tytułem "Problemy zdrowotne, opiekuńcze i pielęgnacyjne pacjentów w starszym wieku w odniesieniu do wybranych aspektów oceny funkcjonowania oraz jakości życia związanej ze zdrowiem". W latach 1990-2004 pracowała w Medycznym Studium Zawodowym we Włocławku, kształcąc przyszłe kadry medyczne. Od 1999 roku związana jest z Collegium Medicum w Bydgoszczy, gdzie pracuje na stałe od 2003 roku na stanowisku badawczo-dydaktycznym w Katedrze Geriatrii. Posiada dyplom nauczyciela mianowanego (2003), dyplom ukończenia podyplomowych studiów z zakresu organizacji pomocy społecznej uzyskany w Instytucie Socjologii UMK (2009) oraz specjalizację z pielęgniarstwa geriatrycznego (2012).
W ramach działalności naukowej uczestniczyła w kilkunastu projektach naukowych polskich i zagranicznych. Nawiązywała współpracę badawczą oraz rozwijała kontakty z podobnymi jednostkami w zakresie klinicznym i pielęgniarskim (Holandia, Austria, Turcja, Włochy i inne) w zakresie realizacji projektów naukowych oraz konferencji. Odbyła kilka staży naukowych w Polsce i za granicą, m.in. w Holandii, Austrii i we Włoszech. Jest ekspertem w Czech Science Foundation – GA CR Section of Social Sciences and Humanities oraz w Agencji Badań Medycznych.
Jest współautorką i współredaktorką podręczników dla studentów studiów medycznych związanych z pielęgniarstwem, geriatrią i pielęgniarstwem geriatrycznym, m.in. "Kompendium pielęgnowania pacjentów w starszym wieku", "Repetytorium z pielęgniarstwa", "Pielęgnowanie pacjentów w starszym wieku", "Problemy pielęgniarstwa geriatrycznego" i innych. Jest również autorką ponad 100 publikacji w pismach naukowych polskich i międzynarodowych, recenzentem w kilkunastu pismach zagranicznych i polskich oraz członkiem kolegium naukowego dwóch zagranicznych czasopism. Jest przewodniczącą kujawsko-pomorskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Gerontologicznego, członkiem Care2share – międzynarodowej grupy badawczej problemów osób starszych oraz FAITH (Frailty Assessment Toward to Health).
Zainteresowania naukowe Prof. Marty Muszalik koncentrują się wokół oceny wybranych aspektów funkcjonowania i potrzeb bio-psycho-społecznych, problemów zdrowotnych i pielęgnacyjnych osób w starszym wieku, jakości życia związanej ze zdrowiem, frailty oraz stanu odżywienia. W zakresie działalności dydaktycznej prowadzi zajęcia dla studentów Wydziału Nauk o Zdrowiu na kierunku pielęgniarstwo, głównie w ramach przedmiotu geriatria i pielęgniarstwo geriatryczne. Wypromowała ok. 80 magistrantów oraz siedmiu doktorów.
Prof. dr hab. Dorota Olszewska-Słonina – jest absolwentką Wydziału Farmacji, Oddziału Analityki Medycznej Akademii Medycznej w Poznaniu. Tytuł magistra analityki medycznej uzyskała w 1993 roku po obronie pracy magisterskiej pt. "Monitorowanie metotreksatu w erytrocytach". Pracę zawodową rozpoczęła w Pracowni Przeciwciał Monoklonalnych Zakładu Immunopatologii Katedry Patomorfologii Klinicznej AM w Poznaniu. W latach 1995-1997 odbywała staże szkoleniowe z zakresu hodowli komórkowej, immunocytologii oraz biologii molekularnej w Centre Departamental de Transfusion Sanguine et d'Immunopathologie w Grenoble. W roku 1996, po złożeniu egzaminu pisemnego i pracy dyplomowej pt. "Cancer du col utérin. Rôle de dépistage de masse", ukończyła studia podyplomowe Prévention en cancerologie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im J. Fourier w Grenoble.
W 1996 roku rozpoczęła pracę w Katedrze i Zakładzie Biologii Akademii Medycznej w Bydgoszczy, uczestnicząc w badaniach prowadzonych przez Katedrę i Klinikę Pediatrii Hematologii i Onkologii dotyczących lekowrażliwości komórek blastycznych wyizolowanych ze szpiku kostnego chorych na schorzenia hematologiczne.
Tytuł doktora nauk medycznych w zakresie biologii medycznej uzyskała w roku 1999 na podstawie rozprawy doktorskiej pt. "Wpływ wybranych chemioterapeutyków na przeżywalność oraz proces apoptozy w komórkach czerniaków B16 i Cl S91 in vitro". Od roku 2003 jest specjalistą analityki klinicznej. Uzyskała prawo wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego. Stopień doktora habilitowanego nauk medycznych uzyskała na podstawie oceny całości dorobku zawodowego oraz rozprawy "Parametry antropometryczne, aktywność enzymów antyoksydacyjnych i lizosomalnych oraz polimorfizm paraoksonazy u osób różnymi formami zespołu metabolicznego oraz metabolicznie otyłych z prawidłową masą ciała" na Wydziale Lekarskim CM. W 2014 roku objęła stanowisko kierownika Katedry Patobiochemii i Chemii Klinicznej Wydziału Farmaceutycznego CM UMK, początkowo na stanowisku adiunkta, a od 2017 roku profesora nadzwyczajnego.
Zainteresowania naukowe prof. Olszewskiej-Słoniny obejmują onkologię eksperymentalną i toksykologię, właściwości biologiczne i morfologiczne komórek po ekspozycji na różne czynniki chemiczne i leki cytostatyczne, równowagę oksydacyjno-antyoksydacyjną organizmu w różnych stanach fizjologicznych i patologicznych (wysiłek fizyczny, okres laktacji u kobiet, choroby nowotworowe, zespół pseudoeksfoliacji, zaburzenia metaboliczne i schorzenia narządu ruchu, łysienie o różnej etiologii). Wśród realizowanych przez nią kierunków badań jest poszukiwanie nowych biomarkerów przerzutowania i wznowy najczęściej występujących nowotworów złośliwych oraz oddziaływanie ksenobiotyków na wyizolowane tkanki pochodzenia nabłonkowego.
Jest autorem i współautorem wielu publikacji naukowych i opracowań zbiorowych oraz doniesień przedstawianych na kongresach i konferencjach w kraju i za granicą (Praga, Budapeszt, Norymberga, Salzburg, Boston, Barcelona, Paryż). Jej dorobek naukowy obejmuje również sześć rozdziałów w podręczniku "Podstawy genetyki dla studentów i lekarzy" (2003), dwa rozdziały w książkach pt. "Wybrane zagadnienia z medycyny regeneracyjnej i inżynierii tkankowej. Podręcznik do seminariów dla studentów kierunku biotechnologia" (2007) oraz trzy rozdziały w drugim wydaniu podręcznika "Podstawy genetyki dla studentów i lekarzy" (2011). Zrecenzowała kilkadziesiąt publikacji zgłaszanych do czasopism z listy filadelfijskiej.
Prof. Olszewska-Słonina jest dydaktykiem, którego praca zyskuje uznanie studentów. Prowadziła zajęcia dydaktyczne z w zakresie biologii, embriologii i genetyki medycznej oraz parazytologii lekarskiej na Wydziałach Lekarskim, Farmaceutycznym i Nauk o Zdrowiu, w ramach przedmiotu "Biologiczne podstawy zachowania" dla studentów Wydziału Pedagogiki i Psychologii Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, konwersatoria na Wydziale Teologicznym UMK na kierunku nauki o rodzinie, wykłady z diagnostyki laboratoryjnej dla studentów kierunku lekarskiego (2016-2018), a do chwili obecnej - wykłady z przedmiotów chemia kliniczna, metody badania kosmetyków i fotobiologia skóry dla studentów Wydziału Farmaceutycznego CM UMK oraz wykłady fakultatywne dla studentów farmacji, analityki medycznej i kosmetologii. Jest opiekunem około 30 prac magisterskich i licencjackich oraz promotorem ośmiu zakończonych przewodów doktorskich. Od roku 2020 pełni funkcję eksperta Zespołu Nauk Medycznych i Nauk o Zdrowiu w dyscyplinie nauk medycznych Polskiej Komisji Akredytacyjnej.
W ciągu swojej pracy zawodowej była kilkukrotnie nagradzana zespołowymi nagrodami i wyróżnieniami Rektora UMK za działalność naukową, uzyskała Nagrodę Naukową Prezydenta Miasta Bydgoszczy, Nagrodę Naukową Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego. W roku 2017 otrzymała Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Prof. dr hab. Katarzyna Słabkowska – jest absolwentką Wydziału Chemii UMK, gdzie w 2000 roku uzyskała tytuł magistra, a w 2006 roku stopień doktora. W 2016 roku uzyskała stopień doktora habilitowanego w zakresie nauk chemicznych. Pracuje na Wydziale Chemii UMK od 2005 roku, a od 2019 roku jest zatrudniona na stanowisku profesora UMK w Katedrze Chemii Kwantowej i Spektroskopii Atomowej. Istotnymi nowymi tematami badawczymi podjętymi przez prof. Słabkowską po złożeniu rozprawy habilitacyjnej były badania procesu wzbudzenia jądra poprzez wychwyt elektronu (NEEC, od ang. Nuclear Excitation by Electron Capture) dla izomerów różnych pierwiastków. W ostatnich latach izomery (tj. wzbudzone metastabilne stany jąder) o długim czasie życia i wysokiej energii wzbudzenia uważane są za materiały magazynujące energię o pojemności dochodzącej do kilku GJ/g. Pionierski charakter tej problematyki oraz trudności w zaobserwowaniu przez 40 lat procesu NEEC skłoniły prof. Słabkowską do rozpoczęcia zaawansowanych badań teoretycznych mających na celu określenie optymalnych warunków zajścia tego procesu dla izomerów kilku pierwiastków. Badania te doprowadziły do pierwszej obserwacji (publikacja w 2018 roku w prestiżowym czasopiśmie "Nature") dla izomeru 93mMo nowego zjawiska fizycznego jakim jest proces NEEC.
Prof. Słabkowska wniosła istotny wkład do spektroskopii widm rentgenowskich oraz do wiedzy dotyczącej mechanizmów oddziaływania fotonów z elektronami atomu. Zaproponowała ona m.in. nowatorskie podejście do teoretycznej analizy fotoindukowanych linii hipersatelitarnych, których pojawienie się w widmie rentgenowskim świadczy o wytworzeniu tzw. "atomów wydrążonych", tj. atomów pozbawionych elektronów w powłoce K. Podejście to pozwala na uzyskanie informacji o względnej roli mechanizmów podwójnej fotojonizacji powłoki K oraz daje wiarygodne wartości czasów życia stanów z dwiema dziurami w powłoce K.
W ostatnich kilku latach prof. Słabkowska opracowała podstawy unikalnej diagnostyki parametrów plazmy wytwarzanej w reaktorach termojądrowych, takich jak największy funkcjonujący tokamak JET i budowany obecnie tokamak nowej generacji ITER (drugi najdroższy w historii projekt naukowy). Nad projektem ITER od wielu lat pracuje kilkaset zespołów badawczych z całego świata, opracowujących różne składowe tej alternatywnej technologii produkcji energii.
Warto podkreślić, że od 2021 roku prof. Słabkowska zasiada jako wiceprzewodnicząca w Radzie Naukowej Instytutu Fizyki Plazmy i Laserowej Mikrosyntezy (IFPiLM) w Warszawie. Badania prowadzone w IFPiLM obejmują właśnie wykorzystanie kontrolowanej fuzji termojądrowej do produkcji energii w sposób bezpieczny i przyjazny dla środowiska, tj. w sposób naśladujący w warunkach ziemskich procesy zachodzące na Słońcu.
Prof. Słabkowska prowadziła intensywną współpracę z wieloma ośrodkami naukowymi za granicą (m.in. z University of Fribourg w Szwajcari, Culham Science Centre w Wielkiej Brytanii, Kyoto University w Japonii oraz z kilkoma ośrodkami w USA, Portugalii, Francji, Australii, Niemczech i Holandii). Prowadziła również intensywną współpracę z ważnymi ośrodkami krajowymi. Jest ona cenionym recenzentem artykułów dla renomowanych czasopism fizycznych wydawanych przez American Physical Society, Institute of Physics, Elsevier, Springer oraz innych (łącznie 41 recenzji).
Prof. Słabkowska była kierownikiem czterech projektów badawczych, dwóch finansowanych przez Narodowe Centrum Nauki oraz dwóch międzynarodowych współfinansowanych przez Komisję Europejską w ramach programu Horyzont 2020. Była też głównym wykonawcą czterech projektów krajowych i pięciu międzynarodowych (m.in. w ramach Programu Ramowego EURATOM Fusion Energy). Była laureatką prestiżowego Stypendium Krajowego Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej dla wybitnych młodych naukowców (START 2005 oraz 2006). Za prowadzoną działalność naukowo-badawczą prof. Słabkowska dziesięciokrotnie była wyróżniana nagrodami Rektora UMK.
Jest współautorką 290 artykułów opublikowanych w czołowych zagranicznych czasopismach. Indeks Hirscha jej dorobku wynosi 28.
Prof. dr hab. Jacek Tylicki – urodził się w 1962 roku w Częstochowie. Jest absolwentem kierunku konserwatorstwo i muzealnictwo UMK. Od 1984 roku jest pracownikiem Wydziału Sztuk Pięknych UMK, zaś w latach 2010-2019 Wydziału Nauk Historycznych. Stopień doktora otrzymał w 1995 roku na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a doktora habilitowanego – w 2006 roku na UMK. Od 2011 roku jest zatrudniony na stanowisku profesora UMK, a w latach 2007-2013 był równocześnie profesorem Uniwersytetu Gdańskiego. W latach 2006-2007 rokiem był kuratorem Oddziału Zbiorów Sztuki Dawnej Muzeum Narodowego w Gdańsku. W kadencji 2020-2024 i obecnie jest członkiem Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk. Wielokrotnie przebywał na stażach stypendialnych w uczelniach i muzeach m.in. Berlina, Lejdy, Londynu, Hagi, Kopenhagi, Monachium, Paryża, Oksfordu, Wassenaar (Netherlands Institute for Advanced Study) i Wiednia. Brał aktywny udział w wielu konferencjach międzynarodowych (Niemcy, Holandia, Czechy, Łotwa, Belgia) oraz wyjeżdżał z odczytami na indywidualne zaproszenie do zagranicznych ośrodków (Berlin, Haga, Lipsk, Londyn, Utrecht). W ramach dorobku dydaktycznego wspomnieć można współpromotorstwo dysertacji doktorskiej na uniwersytecie w Utrechcie.
Zainteresowania badawcze prof. Tylickiego koncentrują się – oprócz kilku dziedzin rzemiosła artystycznego, grafiki i historii kolekcjonerstwa – wokół malarstwa i rysunku północnoeuropejskiego okresu 1550-1650, ze szczególnym uwzględnieniem ziem pruskich i Śląska. Wśród ponad dwustu publikacji znajdują się: dwutomowa rozprawa "Bartłomiej Strobel i refleksy sztuki rudolfińskiej w Polsce" (Toruń 2000), będąca monografią jednego z najważniejszych malarzy XVII w. w Polsce; obszerne studium "Rysunek gdański ostatniej ćwierci XVI i pierwszej połowy XVII w." (Toruń 2005), a także pionierski artykuł "Elbings frühneuzeitliche Malerei und Zeichnung bis zum Jahr 1772" (Tübingen 2005).
W latach 2013-2014 był redaktorem i kierownikiem po stronie polskiej publikacji internetowej "The Gerson Project: Poland" (Rijksbureau voor Kunsthistorische Documentatie, Haga). W swoim dorobku ma także autorstwo kilkudziesięciu ekspertyz dla instytucji państwowych, domów aukcyjnych oraz osób prywatnych w kraju i za granicą. Konsultant dwóch podstawowych publikacji polskich z zakresu historii pieniądza papierowego oraz członek redakcji, rad redakcyjnych i stały recenzent szeregu czasopism naukowych.
Prof. Tylicki był wielokrotnie wyróżniany za działalność badawczą, publikacyjną i organizacyjną, w tym w 2008 r. złotą odznaką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego "Za Opiekę nad Zabytkami". Należy do kilku organizacji zawodowo-społecznych, w tym Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego oraz – jako członek stowarzyszony – do związku kustoszy malarstwa niderlandzkiego CODART.
Prof. dr hab. Marcin Woźniak – studiował biotechnologię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od czasu studiów interesowały go możliwości badawcze oferowane przez nowoczesne techniki biologii molekularnej, takie jak metoda PCR i sekwencjonowanie kwasów nukleinowych. Kierując się tymi zainteresowaniami, na drugim roku studiów dołączył do zespołu prof. Włodzimierza Krzyżosiaka w Pracowni Genetyki Nowotworów Instytutu Chemii Bioorganicznej PAN w Poznaniu i rozpoczął studia w trybie indywidualnym. Owocem tego stażu była praca magisterska pt. "Analiza polimorfizmów i mutacji w eksonie 11 genu BRCA1 metodą PCR-SSCP-HDX", którą obronił w 1995 roku z wynikiem celującym, kończąc studia z wyróżnieniem. Osiągnięcia prof. Woźniaka w okresie studiów zostały nagrodzone stypendium dla wyróżniających się studentów, które przyznało mu Ministerstwo Edukacji Narodowej w roku 1994.
Po ukończeniu studiów prof. Woźniak zajął się zaawansowanymi zastosowaniami techniki PCR, umożliwiającymi jej wykorzystanie zarówno do celów poznawczych, jak i praktycznych. W szczególności interesowało go zastosowanie technik biologii molekularnej w kryminalistyce i badaniu pokrewieństwa. Kierując się tymi zainteresowaniami, w styczniu 1996 r. podjął pracę w Katedrze Medycyny Sądowej ówczesnej Akademii Medycznej w Bydgoszczy. Owocem tych prac, prowadzonych w latach 1996-2000 było – oprócz licznych publikacji naukowych – uzyskanie w roku 2001 stopnia doktora nauk medycznych w zakresie biologii medycznej na podstawie rozprawy doktorskiej pt. "Konstrukcja i optymalizacja reakcji heksapleksowej PCR do oznaczania wybranych układów DNA i ocena ich przydatności w medycynie sądowej".
Po uzyskaniu stopnia doktora prof. Woźniak zajął się badaniami zróżnicowania populacji ludzkich pod względem zmienności genetycznej chromosomu Y. Prowadząc badania nad polimorfizmem chromosomu Y, prof. Woźniak skoncentrował się na analizie zmienności tego chromosomu w populacjach Słowian Zachodnich oraz w populacjach Syberii. Efektem tych zainteresowań badawczych była seria prac, które opublikowano w latach 2001-2011, które były podstawą dla uzyskanej przez prof. Woźniaka w 2013 roku habilitacji.
Następnie prof. Woźniak inicjował projekty badawcze mające na celu eksplorowanie potencjału wykorzystania nowoczesnych technologii w służbie kryminalistyki. Jako ekspert w dziedzinie badania śladów biologicznych i markerów mikrosatelitranych prof. Woźniak otrzymał zaproszenie do wąskiego grona specjalistów opracowujących krajowe rekomendacje dotyczące różnych aspektów wykorzystania układów mikrosatelitarnych (STR i Y-STR) w genetyce sądowej. Efektem prac tego zespołu były dwie publikacje, które stały się podstawą tworzenia procedur wykorzystywanych w laboratoriach kryminalistycznych w całym kraju.
Prof. Marcin Woźniak uczestniczył w licznych konferencjach i warsztatach naukowych, w kraju i zagranicą, prezentując wyniki swoich badań. Uczestniczył jako kierownik lub wykonawca w pięciu projektach badawczych finansowanych ze źródeł zewnętrznych, tj. Narodowego Centrum Nauki, Narodowego Centrum Badań i Rozwoju oraz Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W dwóch z tych projektów był kierownikiem. Będąc pracownikiem Katedry Medycyny Sądowej CM UMK, prof. Woźniak uczestniczy jako biegły w wydawaniu opinii na potrzeby wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania. Jest autorem i współautorem ponad tysiąca ekspertyz z dziedziny genetyki sądowej obejmujących badania śladów biologicznych, identyfikację osób zaginionych oraz analizę pokrewieństwa. Ponadto jest diagnostą laboratoryjnym, specjalistą z zakresu laboratoryjnej genetyki sądowej i audytorem technicznym w Polskim Centrum Akredytacji. Należy do towarzystw zrzeszających specjalistów w dziedzinach, którymi się zajmuje, takich jak Polskie Towarzystwo Medycyny Sądowej i Kryminologii, polskojęzyczna grupa Międzynarodowego Towarzystwa Genetyki Sądowej oraz Krajowa Izba Diagnostów Laboratoryjnych.
Poza badaniami prof. Woźniak prowadzi aktywną działalność dydaktyczną, w której skupia się na prowadzeniu wykładów, ćwiczeń i seminariów dla studentów kierunku biotechnologia na Wydziale Lekarskim Collegium Medicum UMK. Był promotorem pięciu zakończonych prac doktorskich, 17 prac magisterskich i 16 prac licencjackich oraz recenzentem trzech doktoratów, 26 prac magisterskich i 22 prac licencjackich. Aktywnie uczestniczy w promowaniu wiedzy przez wygłaszanie wykładów popularnonaukowych w ramach festiwali nauki i dni otwartych, takich jak Medicalia, Medyczna Środa czy Toruński Festiwal Nauki i Sztuki.
Działalność naukowa prof. Woźniaka była wielokrotnie doceniana nagrodami i stypendiami, m.in. stypendium Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Nagrodami Rektora i nagrodą Ministra Zdrowia. Więcej informacji
Prof. dr hab. Michał Zieliński – jest absolwentem fizyki teoretycznej i mikroelektroniki UMK w Toruniu z 2002 roku. Jego praca magisterska z fizyki teoretycznej pt. "Atomistyczne obliczenia efektów ekscytonowych w kropkach kwantowych" została nagrodzona przez Polskie Towarzystwo Fizyczne. W 2006 roku z wyróżnieniem obronił doktorat na UMK w Toruniu, a za rozprawę, której tematem był "Wpływ efektów naprężeń na elektronowe i optyczne własności kropek kwantowych", otrzymał nagrodę Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk za najlepszą pracę doktorską z dziedziny nauk ścisłych. W latach 2006–2009 przebywał na stażu podoktorskim w National Research Council of Canada w kanadyjskiej stolicy Ottawie. Uczestniczył także w stażach naukowych w Kanadzie, USA, Izraelu, Hiszpanii, Argentynie, Chinach i na Tajwanie. Na UMK pracuje od 2009 roku. Zdobył w tym czasie m.in. granty Homing i Mentoring Fundacji na rzecz Nauki Polskiej oraz granty Opus, Sonata i Sonata Bis Narodowego Centrum Nauki. Pełni także rolę mentora w grancie Polonez Bis.
W 2015 roku uzyskał habilitację. W latach 2016-2024 kierował Zakładem, a następnie Katedrą Mechaniki Kwantowej w Instytucie Fizyki UMK. W latach 2020-2024 był senatorem UMK.
Jego zainteresowania badawcze obejmują teoretyczne badania kropek i drutów kwantowych, układów domieszek w krzemie, w szczególności w kontekście badania granic miniaturyzacji elektroniki klasycznej i kwantowej, a także obliczeń równoległych, a ostatnio również zastosowań sztucznej inteligencji w fizyce.
Jest laureatem sześciu nagród indywidualnych Rektora UMK oraz nagrody zespołowej.
